Akty prawne

Rozdział 1

Przepisy ogólne


Art. 1. 1. Ustawa określa stosunek Państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej, zwanego dalej "Kościołem", oraz jego sytuację prawną i majątkową.
2. W sprawach odnoszących się do Kościoła, nie uregulowanych w ustawie, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa.
3. Wszelkie zmiany niniejszej ustawy wymagają uprzedniej opinii Prezydium Rady Kościoła.

Art. 2. Kościół jest niezależny od jakiejkolwiek zagranicznej władzy duchownej lub świeckiej.

Art. 3. Kościół rządzi się w swoich sprawach własnym Prawem Wewnętrznym uchwalanym przez Krajową Konferencję Kościoła, swobodnie wykonując swoje funkcje i cele.

Art. 4. Kościół i jego osoby prawne są następcami prawnymi zborów, organizacji i gmin baptystycznych działających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem 1 września 1939 r.
 

Rozdział 2

Osoby prawne Kościoła i ich organy



Art. 5. 1. Strukturę i organizację Kościoła określa Prawo Wewnętrzne.
2. Osobowość prawną posiadają:

1) Kościół jako całość,
2) okręgi Kościoła,
3) zbory Kościoła,
4) seminaria i szkoły teologiczne Kościoła.

3. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 2 są:

1) dla Kościoła Krajowa Konferencja Kościoła, Rada Kościoła i Prezydium Rady Kościoła,
2) dla okręgu Kościoła Rada Okręgu,
3) dla zboru Kościoła Rada Zboru,
4) dla seminarium i szkoły teologicznej Rektor.

4. Do składania oświadczeń woli w imieniu osób prawnych wymienionych w ust. 2 pkt 2 i 3 są uprawnieni działający łącznie dwaj członkowie:

1) Rady Okręgu Kościoła, w tym Przewodniczący Rady Okręgu lub jego zastępca,
2) Rady Zboru Kościoła w tym Przewodniczący Rady Zboru lub jego zastępca.

5. w sprawach majątkowych Kościół reprezentuje Rada Kościoła. Do składania oświadczeń woli w imieniu Kościoła są uprawnieni dwaj członkowie Prezydium Rady Kościoła działający łącznie.
6. Zmiana nazwy grup osób prawnych lub poszczególnych osób prawnych, wymienionych w ust. 2 pkt 2-4, może być dokonana przepisami wewnątrzkościelnymi. Zmiany te, na wniosek Rady Kościoła, ogłasza Minister Szef Urzędu Rady Ministrów w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

Art. 6. Inne jednostki organizacyjne Kościoła mogą, na wniosek Rady Kościoła, uzyskać osobowość prawną w drodze rozporządzenia Ministra Szefa Urzędu Rady Ministrów.

Art. 7. 1. Kościół samodzielnie tworzy, przekształca i znosi jednostki organizacyjne posiadające osobowość prawną.
2. O faktach wymienionych w ust. 1 władza kościelna powiadamia niezwłocznie właściwy organ administracji rządowej:

1) w odniesieniu do osób wymienionych w art. 5 ust. 2 pkt 2 oraz jednostek, które otrzymały osobowość prawną w drodze rozporządzenia, o którym mowa w art. 6 - Ministra - Szefa Urzędu Rady Ministrów,
2) w odniesieniu do osób wymienionych w art. 5 ust. 2 pkt 3 i 4 - wojewodę.

3. Nowo utworzone kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2-4, nabywają osobowość prawną z chwilą pisemnego powiadomienia właściwego organu administracji rządowej. Odpis powiadomienia, z umieszczonym na nim potwierdzeniem odbioru, jest dowodem uzyskania osobowości prawnej.
4. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2 i 3, powinno zawierać nazwę i siedzibę kościelnej osoby prawnej, a w odniesieniu do okręgów i zborów - także ich zasięg terytorialny.
5. Odpowiednie powiadomienie następuje również w przypadku powołania lub odwołania osób będących organem lub sprawujących funkcję członka organu osoby prawnej, uprawnionych do składania w imieniu osób prawnych oświadczeń woli. Powiadomienie obejmuje imię i nazwisko, obywatelstwo oraz miejsce zamieszkania.

Art. 8. Wydawnictwa kościelne, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły, placówki oświatowo-wychowawcze oraz opiekuńczo-wychowawcze nie posiadające osobowości prawnej działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały lub wskazanych uchwałą Rady Kościoła.

Art. 9. Kościelna osoba prawna nie odpowiada za zobowiązania innej kościelnej osoby prawnej.
 

Rozdział 3

Działalność Kościoła
 

Art. 10. 1. Organizowanie kultu publicznego i jego sprawowanie podlega wyłącznie władzy kościelnej.
2. Publiczne sprawowanie kultu nie wymaga zgłoszenia lub uzyskania zezwolenia, jeżeli odbywa się:

1) w kościołach, kaplicach, budynkach kościelnych i na gruntach kościelnych oraz w innych pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom kościelnym,
2) w innych miejscach udostępnionych na ten cel przez osobę upoważnioną do dysponowania nimi.

3. Organizowanie imprez o charakterze religijnym na drogach publicznych wymaga uzgodnienia, w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, z właściwymi organami rządowej administracji ogólnej bądź organami samorządu terytorialnego.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do konduktów pogrzebowych odbywających się stosownie do miejscowego zwyczaju.
5. Religijne uroczystości pogrzebowe i żałobne mogą być sprawowane na cmentarzach komunalnych przy zachowaniu obowiązujących przepisów porządkowych.

Art. 10a 1. Małżeństwo zawarte w formie przewidzianej Prawem Wewnętrznym Kościoła wywołuje skutki cywilne, jeżeli odpowiada wymaganiom określonym w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.
2. Osobę duchowną, przed którą składa się oświadczenia o zawarciu małżeństwa, określa Prawo Wewnętrzne Kościoła.

Art. 11. 1. Wierni Kościoła mają prawo do zwolnień od pracy i nauki na czas obejmujący następujące święta religijne nie będące dniami ustawowo wolnymi od pracy:

1) Wielki Piątek - jako pamiątka śmierci Jezusa Chrystusa,
2) Święto Wniebowstąpienia Pańskiego.

2. Zwolnienie od pracy lub nauki, w odniesieniu do świąt religijnych, o których mowa w ust. 1, następuje na zasadach określonych powszechnie obowiązującymi przepisami prawa.

Art. 12. 1. Kościół prowadzi konfesyjne nauczanie religii w szkołach publicznych na zasadach i w trybie przewidzianych w odrębnych przepisach.

Art. 13. 1. Kościół i jego osoby prawne mają prawo zakładać i prowadzić szkoły oraz inne placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńczo-wychowawcze na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Mają one charakter baptystyczny i podlegają władzy kościelnej.
2. Do nauczycieli, wychowawców i pracowników zatrudnionych w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych i opiekuńczo-wychowawczych, a także seminariach teologicznych i instytutach misyjnych prowadzonych przez Kościół, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące uprawnień nauczycieli, wychowawców i pracowników zatrudnionych w szkołach i placówkach publicznych.
3. Uczącym się w szkołach wymienionych w ust. 1 i 2 przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z uczniami szkół publicznych.

Art. 14. 1. Kościół ma prawo do zakładania i prowadzenia seminariów teologicznych i instytutów misyjnych, w których kształci według własnego programu kandydatów na duchownych oraz osoby świeckie przygotowujące się do realizacji misji Kościoła.
2. Wyższe Baptystyczne Seminarium Teologiczne w Warszawie jest wyższą szkołą teologiczną uprawnioną do nadawania absolwentom tytułu zawodowego Iicencjata teologii baptystycznej. Tytuł ten jest równoważny z tytułem zawodowym Iicencjata nadawanym przez państwowe szkoły wyższe.

Art. 15. 1. Kościół ma prawo do zakładania i prowadzenia szkół wyższych. Status prawny tych szkół, a także tryb i zakres uznawania przez Państwo stopni i tytułów nadawanych przez te szkoły regulują umowy między Ministrem Edukacji Narodowej a Radą Kościoła.
2. Studentom szkół, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 14 ust. 2, przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi ze studentami państwowych szkół wyższych.
3. Osobom pozostającym w stosunku pracy w szkołach, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 14 ust. 2, przysługują na równi z odpowiednimi pracownikami państwowych szkół wyższych świadczenia:

1) publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
2) ubezpieczenia społecznego oraz
3) zaopatrzenia emerytalnego pracowników i ich rodzin.

Nauczycielom przysługują ponadto ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z nauczycielami akademickimi.
4. Poręcza się Kościołowi prawo do kształcenia kadr duchownych w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie w zakresie teologii baptystycznej, w ramach samodzielnej jednostki naukowo-dydaktycznej utworzonej zgodnie z ustawą o szkolnictwie wyższym.

Art. 16. 1. Studenci teologii otrzymują na czas studiów odroczenie odbywania zasadniczej służby wojskowej, zaś w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny mogą być przeznaczeni, stosownie do potrzeb sił zbrojnych, do służby sanitarnej lub służby w obronie cywilnej.
2. Nie powołuje się absolwentów studiów, o których mowa w ust. 1, do odbywania przeszkolenia wojskowego w okresie przygotowań do ordynacji w ciągu dwóch lat od zakończenia studiów.
3. Ordynowani duchowni są przenoszeni do rezerwy i nie odbywają ćwiczeń wojskowych w czasie pokoju. W razie ogłoszenia mobilizacji oraz w czasie wojny mogą być oni powołani jedynie do pełnienia funkcji kapelanów wojskowych.
4. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny właściwe organy wojskowe, w porozumieniu z Radą Kościoła, zapewnią pozostawienie do duszpasterskiej obsługi ludności niezbędnej liczby duchownych spośród tych, którzy podlegają mobilizacji.

Art. 17. 1. żołnierzom pełniącym czynną służbę wojskową zapewnia się możliwość uczestniczenia - poza terenem jednostek wojskowych - w nabożeństwach i czynnościach religijnych w niedziele i w dni świąteczne Kościoła, jeżeli w miejscowości stacjonowania jednostki wojskowej lub w jej pobliżu znajduje się zbór i jeżeli nie koliduje to z ważnymi obowiązkami służbowymi.
2. Opiekę duszpasterską na terenie jednostek wojskowych dla żołnierzy, o których mowa w ust. 1, zapewniają duchowni Kościoła w terminach uzgodnionych z dowódcami jednostek.
3. Duchownych, o których mowa w ust. 2, wyznacza Rada Kościoła, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.

Art. 18. 1. Dzieciom i młodzieży przebywającym w zakładach wychowawczych i opiekuńczych, jak również w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach, zapewnia się prawo wykonywania praktyk religijnych, korzystania z posług religijnych i katechizacji. w szczególności zapewnia się im możliwość udziału w nabożeństwach także w zborach Kościoła.
2. Dzieciom i młodzieży korzystającym z zorganizowanych form wypoczynku zapewnia się prawo do wykonywania praktyk religijnych, w szczególności do udziału w nabożeństwach.
3. Minister Edukacji Narodowej oraz Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, w porozumieniu z Radą Kościoła, określą, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady organizowania nabożeństw i katechizacji oraz wykonywania innych praktyk religijnych, właściwych dla wyznania baptystycznego, dzieciom i młodzieży przebywającym w zakładach wychowawczych . opiekuńczych, w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach oraz korzystającym z zorganizowanych form wypoczynku.

Art. 19. 1. Osobom przebywającym w zakładach opieki zdrowotnej oraz zamkniętych zakładach pomocy społecznej zapewnia się prawo wykonywania praktyk religijnych i korzystania z posług religijnych.
2. w celu realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, kierownicy właściwych zakładów zapewniają duchownym swobodny dostęp do tych osób.
3. w celu umożliwienia udziału chorych i podopiecznych w nabożeństwach lub zbiorowych posługach religijnych kierownicy właściwych zakładów, prowadzonych przez administrację rządową lub samorządową, udostępniają odpowiednie pomieszczenia.

Art. 20. 1. Osoby tymczasowo aresztowane mogą wykonywać praktyki religijne i uczestniczyć w nabożeństwach transmitowanych przez środki masowego przekazu oraz za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostają, korzystać z indywidualnej posługi religijnej.
2. Osobom skazanym zapewnia się możliwość wykonywania praktyk religijnych, korzystania z posług religijnych oraz uczestniczenia w nabożeństwach w niedziele i święta w odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu w zakładzie, w którym przebywają. Osobom, które nie mają możliwości uczestniczenia w nabożeństwach na terenie zakładu, należy umożliwić wysłuchanie nabożeństwa transmitowanego przez środki masowego przekazu.
3. Nieletnim przebywającym w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich zapewnia się możliwość wykonywania praktyk religijnych, korzystania z katechizacji i posług religijnych, uczestniczenia w nabożeństwach w niedziele i święta. Nieletnim, którzy nie mają możliwości uczestniczenia w nabożeństwach, należy zapewnić możliwość wysłuchania nabożeństwa transmitowanego przez środki masowego przekazu.

Art. 21.1. Organizacjami baptystycznymi w rozumieniu ustawy są organizacje założone za aprobatą władzy kościelnej, która zatwierdza im opiekuna kościelnego. Działają one w łączności z władzami Kościoła.
2. Organizacje baptystyczne mogą mieć na celu w szczególności zgodną z nauką Kościoła działalność społeczno-kulturalną, oświatowo-wychowawczą i charytatywno-opiekuńczą.
3. Do organizacji baptystycznych stosuje się przepisy prawa o stowarzyszeniach, z tym że:

1) władzy kościelnej przysługuje prawo cofnięcia aprobaty, o której mowa w ust. 1,
2) wystąpienie do sądu z wnioskiem o rozwiązanie stowarzyszenia wymaga opinii władzy kościelnej,
3) w przypadku likwidacji organizacji baptystycznej do jej majątku stosuje się odpowiednio przepisy Prawa Wewnętrznego Kościoła.

Art. 22. 1. Kościół i jego osoby prawne mają prawo prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej, którą realizują organizacje kościelne:

1) Betezda okręgu,
2) Betezda zboru.

2. Betezdę powołuje i nadaje jej statut Rada Kościoła na wniosek okręgu lub zboru.
3. Działalność charytatywno-opiekuńczą mogą również prowadzić inne jednostki organizacyjne Kościoła, w zakresie określonym w ich statutach.

Art. 23. Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności:
1) prowadzenie zakfad6w dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki,
2) prowadzenie szpitali i innych zakładów opieki zdrowotnej oraz aptek,
3) organizowanie pomocy sierotom, ofiarom wojennym, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami i znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym oraz pozbawionym wolności,
4) prowadzenie żfobków, ochronek, burs i schronisk,
5) udzielanie pomocy w zapewnieniu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie,
6) krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających,
7) przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.

Art. 24. środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej mogą pochodzić w szczególności z:
1) ofiar pieniężnych i w naturze oraz subwencji i dotacji,
2) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych,
3) dochodów z imprez i zbiórek publicznych,
4) odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze, 5) innych dochodów Kościoła i jego osób prawnych, w tym z ich działalności gospodarczej.

Art. 25. 1. Kościół i jego osoby prawne mogą realizować inwestycje sakralne i kościelne.
2. Na wniosek kościelnej osoby prawnej miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obejmują także inwestycje sakralne i kościelne oraz baptystyczne cmentarze wyznaniowe.

Art. 26. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub gminy, przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na cele sakralne i kościelne, mogą być Kościołowi i jego osobom prawnym sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste.

Art. 27. Nie pobiera się opłat za użytkowanie wieczyste gruntów oddanych pod zakłady charytatywno-opiekuńcze i punkty katechetyczne.

Art. 28. Zbory mają prawo posiadania, zarządzania oraz zakładania i poszerzania cmentarzy grzebalnych.

Art. 29. 1. Kościół ma prawo emitowania w publicznych środkach masowego przekazu nabożeństw oraz swoich programów religijno-moralnych i kulturalnych.
2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, określi porozumienie między Radą Kościoła a właściwą jednostką publicznej radiofonii i telewizji.
3. Kościół może zakładać własne stacje radiowe i telewizyjne. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych wymaga uzyskania koncesji na zasadach określonych w ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34 i z 1995 r. Nr 66, poz.335).

Art. 30. Kościół i jego osoby prawne mają prawo gromadzenia zbiorów bibliotecznych na cele wewnętrzne i publiczne.

Art. 31. Instytucje państwowe, samorządowe i kościelne współdziałają w ochronie, konserwacji, udostępnianiu i upowszechnianiu zabytków architektury kościelnej i sztuki sakralnej oraz ich dokumentacji, muzeów, archiwów i bibliotek będących własnością kościelną, a także dzieł kultury i sztuki o motywach religijnych, stanowiących ważną część dziedzictwa kultury.
 

Rozdział 4

Sprawy majątkowe
 

Art. 32. Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania swoim majątkiem.

Art. 33. 1. Majątek i przychody Kościoła i jego osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym, z wyjątkami określonymi w ust. 2-5.
2. Kościół i jego osoby prawne są zwolnione od opodatkowania podatkiem od nieruchomości - nieruchomości lub ich części, stanowiących własność tych osób lub używanych przez nie na podstawie innego tytułu prawnego na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części przeznaczonej na wykonywanie działalności gospodarczej.
3. Zwolnienie od opodatkowania podatkiem od nieruchomości obejmuje nieruchomości lub ich części przeznaczone na cele mieszkalne duchownych, jeżeli:

1) są one wpisane do rejestru zabytków lub
2) służą jako internaty przy szkołach i seminariach teologicznych, domy duchownych-emerytów i wdów po nich albo
3) znajdują się w budynkach administracyjnych okręgów i Rady Kościoła.

4. Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez Kościół i jego osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

1) rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej,
2) sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.

5. Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą pochodzące od osób fizycznych są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność.
6. Nabywanie i zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych, o których mowa w ust. 4, jest zwolnione od opłat sądowych, z wyłączeniem opłat kancelaryjnych.

Art. 34. Zwalnia się z należności celnych przywozowych towary przeznaczone na cele charytatywno-opiekuńcze i oświatowo-wychowawcze oraz towary o charakterze kulturalnym przeznaczone na cele kultu, przywożone dla kościelnych osób prawnych, w granicach i na warunkach określonych w rozporządzeniu nr 918/83/EWG z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L 105 z 23.4.1983), ostatnio zmienionym aktem dotyczącym warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. Urz. WE L 236 z 23.9.2003).

Art. 35. 1. Kościół i jego osoby prawne mają prawo do zbierania ofiar na cele religijne, kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, naukową, oświatową i wychowawczą oraz utrzymanie duchownych i ich rodzin, a także komisji działających przy tych kościelnych osobach prawnych.
2. Zbiórki wymienione w ust. 1 nie wymagają zezwolenia, jeżeli odbywają się w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i okolicznościach zwyczajowo przyjętych w danej okolicy i w sposób tradycyjnie ustalony.

Art. 36. 1. Kościół i jego osoby prawne mogą zakładać fundacje. Do fundacji tych stosuje się ogólnie obowiązujące przepisy o fundacjach ze zmianami wynikającymi z przepisów ust. 2-5.
2. Niezależnie od nadzoru państwowego, nadzór nad działalnością fundacji sprawuje kościelna osoba prawna będąca fundatorem lub wskazana w statucie fundacji.
3. W razie stwierdzenia nieprawidłowości w zarządzaniu fundacją właściwy organ państwowy zwraca się do kościelnej osoby prawnej sprawującej nadzór nad fundacją, wyznaczając termin nie krótszy niż 3 miesiące na spowodowanie usunięcia nieprawidłowości. Po bezskutecznym upływie tego terminu można zastosować środki oznaczone w przepisach o fundacjach.
4. w razie konieczności poddania fundacji zarządowi przymusowemu, w myśl przepisów o fundacjach, zarząd ten będzie sprawowała kościelna osoba prawna wyznaczona przez Radę Kościoła.
5. Jeżeli statut fundacji nie stanowi inaczej, w razie jej likwidacji:

1) do jej majątku znajdującego się w kraju stosuje się odpowiednio przepis art. 37,
2) o przeznaczeniu jej majątku znajdującego się za granicą zadecyduje Rada Kościoła.

Art. 37. W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej, jej majątek przechodzi na Kościół jako całość.

Art. 38. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych, kościelne osoby prawne mogą prowadzić wewnętrzną działalność ubezpieczeniową na rzecz duchownych i ich rodzin, która w rozumieniu ustawy nie jest działalnością gospodarczą.
 

Rozdział 5

Przepisy przejściowe i końcowe
 

Art. 39. 1. Nieruchomości lub ich części pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we władaniu Kościoła i jego osób prawnych stają się z mocy prawa ich własnością, jeżeli:

1) były we władaniu osób prawnych, o których mowa w art. 4, lub
2) znajdują się na nich cmentarze lub obiekty sakralne wraz z budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi; dotyczy to także obiektów położonych na terenie miasta stołecznego Warszawy.

2. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości lub ich części, o kt6rych mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji wojewody.
3. Przejście własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 jest wolne od podatków i opłat związanych z tym przejściem, a wynikające z niego wpisy do ksiąg wieczystych i ich zakładanie są wolne od opłat.
4. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu, a właściwe organy przekazują ich akta właściwemu wojewodzie.
5. Organ, który wydał decyzję ostateczną określoną w ust. 2, zawiadamia o niej organ, który zawiesił postępowanie, zwracając akta sprawy. Sąd lub właściwy organ umorzy zawieszone postępowanie.

Art. 40. 1. Na wniosek Kościoła i jego osób prawnych wszczyna się postępowanie w przedmiocie przywrócenia im własności upaństwowionych nieruchomości lub ich części, nie pozostających w ich władaniu, o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1, bez względu na podstawę prawną i tryb upaństwowienia, z wyłączeniem nieruchomości wywłaszczonych po 1945 r., za które odszkodowanie zostało podjęte.
2. Jeżeli przywrócenie kościelnym osobom prawnym własności nieruchomości wymienionych w ust. 1 lub ich części nie jest możliwe, przedmiotem postępowania jest:

1) przyznanie odpowiedniej nieruchomości zamiennej,
2) przyznanie odszkodowania ustalonego według przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości w razie niemożności przyznania nieruchomości, o której mowa w pkt 1.

3. Przedmiotem postępowania może być również przekazanie własności nieruchomości lub ich części w celu przywrócenia w nich sprawowania kultu religijnego lub działalności kościelnych osób prawnych w zakresie, o którym mowa w art. 13 i 23.
4. Regulacja nie może naruszać:

1) przepisów ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17, Nr 71, poz. 389, Nr 72, poz. 394, z 1958 r. Nr 45, poz. 224 oraz z 1969 r. Nr 13, poz. 95),
2) praw nabytych przez osoby trzecie, w szczególności przez inne kościoły i związki wyznaniowe.

5. Majątek nieruchomy, przekazany na własność gminie w trybie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, Nr 43, poz. 253 i Nr 92, poz. 541, z 1991 r. Nr 34, poz. 151, z 1992 r. Nr 6, poz. 20, z 1993 r. Nr 40, poz. 180 oraz z 1994 r. Nr 1, poz. 3 i Nr 65, poz. 285), podlega postępowaniu, o którym mowa w ust. 1-4.

Art. 41. 1. Decyzje w sprawach, o których mowa w art. 40, wydaje wojewoda właściwy ze względu na miejsce położenia nieruchomości.
2. Wnioski o wszczęcie postępowania zgłasza się w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Roszczenia nie zgłoszone w tym terminie wygasają.
3. Postępowania sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których mowa w art. 40, ulegają zawieszeniu, a sądy i organy administracji państwowej przekazują je właściwemu wojewodzie. Art. 39 ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Art. 42. 1. Decyzje, o których mowa w art. 40 ust. 1 i 2 pkt 1, stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i ewidencji gruntów. Przepis art. 39 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
2. Obowiązek zapłaty odszkodowania, o którym mowa w art. 40 ust. 2 pkt 2, ciąży na Skarbie Państwa reprezentowanym przez Ministra Finansów.

Art. 42a. Wnioski kościelnych osób prawnych wniesione w trybie określonym w art. 40, w stosunku do których nie zostały zakończone postępowania administracyjne, na wniosek jednej ze stron w dotychczasowym postępowaniu stają się z mocy prawa przedmiotem postępowania regulacyjnego, określonego w dziale IIIa ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. Nr 29, poz. 155, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 95, poz. 425, z 1993 r. Nr 7, poz. 34 oraz z 1998 r. Nr 59, poz. 375).

Art. 43. 1. Na wniosek Kościoła lub jego osób prawnych, wojewoda lub inny organ wykonujący w imieniu Skarbu Państwa prawa wynikające z własności nieruchomości albo organy gmin w zakresie swoich właściwości - mogą nieodpłatnie przekazać Kościołowi lub jego osobom prawnym własność nieruchomości lub ich części:

1) jeżeli są one niezbędne do sprawowania kultu religijnego lub działalności kościelnych osób prawnych w zakresie charytatywno-opiekuńczym lub oświatowo-wychowawczym,
2) w celu utworzenia lub powiększenia gospodarstwa rolnego zborów działających na Ziemiach Zachodnich i Północnych, o powierzchni do 15 ha użytków rolnych łącznie dla jednego zboru.

2. Przepis art. 39 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
3. Wnioski w sprawach, o których mowa w ust. 1, mogą być składane w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r.

Art. 44. 1. Kościelne osoby prawne istniejące w dniu wejścia w życie ustawy pozostają osobami prawnymi w rozumieniu niniejszej ustawy.
2. Wykaz kościelnych osób prawnych istniejących w dniu wejścia w życie ustawy określa załącznik do ustawy.

Art. 45. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.


 

WYKAZ OSÓB PRAWNYCH KOŚCIOŁA CHRZEŚCIJAN BAPTYSTÓW
W RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ



I. Okręgi i zbory

1. Okręg Białostocki

Zbór Białowieża
Zbór Białystok
Zbór Bielsk Podlaski
Zbór Dubicze Cerkiewne
Zbór Hajnówka
Zbór Kleszczele
Zbór Narew
Zbór Narewka
Zbór Orla
 

2. Okręg Centralny

Zbór Kielce
Zbór Łódź
Zbór Warszawa - Pierwszy Zbór w Warszawie
Zbór Warszawa - Drugi Zbór w Warszawie
Zbór Zelów
Zbór Żyrardów
 

3. Okręg Dolnośląski

Zbór Głogów
Zbór Kalisz
Zbór Kłodzko
Zbór Wałbrzych
Zbór Wrocław - Pierwszy Zbór we Wrocławiu
Zbór Wrocław - Drugi Zbór we Wrocławiu
Zbór Zgorzelec
Zbór Zielona Góra
 

4. Okręg Gdański

Zbór Bydgoszcz
Zbór Elbląg
Zbór Gdańsk
Zbór Gdynia
Zbór Malbork
 

5. Okręg Lubelski

Zbór Chełm
Zbór Lublin
Zbór Rokitno
Zbór Rudka

 

6. Okręg Mazurski

Zbór Bartoszyce
Zbór Ełk
Zbór Giżycko
Zbór Kętrzyn
Zbór Olsztynek
Zbór Ostróda
Zbór Szczytno
 

7. Okręg Południowy

Zbór Kraków
Zbór Krowica
Zbór Krynica
Zbór Przemyśl
Zbór Tarnów
 

8. Okręg Pomorski

Zbór Chociwel
Zbór Gorzów Wielkopolski
Zbór Konin
Zbór Koszalin
Zbór Poznań
Zbór Szczecin
Zbór Szczecinek
Zbór Świnoujście
 

9. Okręg śląski

Zbór Bielsko-Biała
Zbór Bytom
Zbór Chrzanów
Zbór Katowice
Zbór Orzesze
Zbór Wisła
Zbór Zabrze



II. S e m i n a r i a

Wyższe Baptystyczne Seminarium Teologiczne w Warszawie
Biblijne Seminarium Teologiczne we Wrocławiu.

z późn. zmianami - stan na dzień 13 lipca 2007 r. z późn. zmianami - stan na dzień 13 lipca 2007 r.

 I. TOŻSAMOŚĆ I CELE KOŚCIOŁA

 

Art. 1.

Kościół Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej, określany także nazwą Kościół Baptystyczny, zwany dalej „Kościołem”, jest wspólnotą chrześcijan, których wiara oparta jest na nauce Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, tak jak to jest wyrażone w Wyznaniu Wiary Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP.

Art. 2.

Kościół jest następcą prawnym i kontynuatorem dawnych związków wyznaniowych, zborów i organizacji baptystycznych istniejących na dzisiejszym terytorium Państwa Polskiego od chwili zaistnienia baptyzmu.

Art. 3.

1. Kościół jest niezależny od władz świeckich i duchownych, rządzi się prawem własnym i podjętymi na jego podstawie uchwałami.

2. Sytuację prawną Kościoła reguluje ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 97, poz. 480 z późn. zm.) zwana dalej „Ustawą”, niniejsze Zasadnicze Prawo Wewnętrzne zwane dalej „Prawem” oraz zgodne z nim inne przepisy kościelne.

Art. 4.

Celem Kościoła jest oddawanie chwały Bogu objawionemu w Jezusie Chrystusie, głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu człowieka z łaski przez wiarę, pielęgnowanie chrześcijańskiego stylu życia, służba duchowa i materialna na rzecz społeczeństwa, wspieranie zbliżenia wszystkich chrześcijan na gruncie Ewangelii, propagowanie zasad baptyzmu, zabieganie o wolność sumienia dla każdego człowieka.

Art. 5.

1. W strukturach Kościoła pozostają członkowie Zborów wyznający i deklarujący stosowanie wspólnych całemu Kościołowi zasad wiary.

2. We wspólnocie Kościoła znajdują się także inne osoby uznające zasady wiary Kościoła lub wnioskujące o włączenie do Kościoła oraz nieletnie dzieci jego członków. 

Art. 6.

Uchwały w sprawach personalnych podejmowane są w głosowaniu tajnym.

II. STRUKTURA KOŚCIOŁA

 

Art. 7.

1. Osobowość prawną posiadają: Zbory Kościoła, Okręgi Kościoła, Kościół jako całość, seminaria i szkoły teologiczne Kościoła oraz inne jednostki organizacyjne, które ją nabyły na podstawie art. 6 Ustawy.

2. Siedzibą osoby prawnej Kościoła jest siedziba jej organu wykonawczego.

3. Rada Kościoła prowadzi Rejestr Kościelnych Osób Prawnych.

Art. 8.

Statuty kościelnych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej określające ich ustrój, zakres kompetencji, organy i sposób reprezentacji nadają osoby prawne, które je utworzyły.

III. ZBORY KOŚCIOŁA

 

Art. 9.

1. Zbór jako podstawowa jednostka organizacyjna Kościoła jest samodzielną, lokalną społecznością członków Kościoła.

2. Zbory są autonomiczne w swych decyzjach w ramach określonych przez niniejsze Zasadnicze Prawo Wewnętrzne, inne przepisy uchwalone przez Krajową Konferencję Kościoła oraz Wyznanie Wiary Kościoła.

3. Członkiem Zboru może być osoba przyjmująca Wyznanie Wiary Kościoła jako swoje, wyznająca wiarę w Jezusa Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, ochrzczona na wyznanie wiary i dająca swym życiem świadectwo duchowego odrodzenia.

4. Członkostwa w Zborze Kościoła nie można łączyć z przynależnością do innego Kościoła.

5. Zbór zapewnia opiekę duszpasterską swoim członkom.

6. Zbór jest samodzielny finansowo.

7. Zbór liczy co najmniej 15 pełnoletnich członków.

Art. 10.

Zbór nie jest jednostką terytorialną. Na jednym obszarze może działać więcej niż jeden Zbór.

Art. 11.

Zbór funkcjonuje w oparciu o Regulamin Zboru przyjęty przez Konferencję Zboru i zatwierdzony przez Radę Kościoła.

Art. 12.

1. Społeczność wierzących nie będąca Zborem, nie spełniająca wszystkich wymogów określonych w art. 9 ust. 4-6 działa jako placówka jednego ze Zborów.

2. Społeczność członków Kościoła uzyskuje status Zboru z chwilą wpisania do Rejestru Kościelnych Osób Prawnych prowadzonego przez Radę Kościoła, zaś osobowość prawną nabywa w trybie przewidzianym Ustawą.

3. Rada Kościoła podejmuje decyzję, o której mowa w ust. 2 po zapoznaniu się z opinią właściwej Rady Okręgu. 

Art. 13.

1. Nabycie lub ustanie członkostwa w Zborze następuje według procedur przewidzianych Regulaminem Zboru.

2. Od uchwały o pozbawieniu członkostwa przysługuje zainteresowanemu odwołanie do Rady Okręgu. Organ odwoławczy nie może zmienić zaskarżonej decyzji, a jedynie ją uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia, ze wskazaniem argumentów przemawiających za innym rozstrzygnięciem.

Art. 14.

Organami Zboru są Konferencja Zboru i Rada Zboru.

Art. 15.

1. Konferencja Zboru jest najwyższym organem Zboru.

2. W skład Konferencji Zboru wchodzą wszyscy jego członkowie z wyjątkiem osób zawieszonych w prawach członka.

3. Regulamin Zboru może określić minimalny wiek członka zboru uprawniający do udziału w Konferencji Zboru. 

Art. 16.

1. Do właściwości Konferencji Zboru należy w szczególności:

1) powoływanie i odwoływanie Rady Zboru,

2) powoływanie i odwoływanie Przewodniczącego Rady Zboru,

3) powoływanie i odwoływanie duchownych ordynowanych,

4) wybór delegatów na Krajową Konferencję Kościoła,

5) przyjmowanie sprawozdań rocznych Rady Zboru,

6) uchwalanie Regulaminu Zboru,

7) podejmowanie decyzji w sprawie obrotu majątkiem nieruchomym Zboru,

8) podejmowanie decyzji w sprawach przedłożonych przez Radę Zboru oraz innych sprawach przewidzianych Regulaminem Zboru.

2. Do czasu przyjęcia przez Zbór Regulaminu Zboru obowiązuje Ramowy Regulamin Zborowy uchwalony przez Radę Kościoła. Zbór przedstawia Radzie Kościoła uchwalony przez siebie Regulamin Zboru. Jeśli Regulamin Zboru nie narusza Prawa, Rada Kościoła zatwierdza Regulamin. Regulamin wchodzi w życie z dniem zatwierdzenia.

Art. 17.

1. Konferencja Zboru zwoływana jest co najmniej dwa razy do roku przez Radę Zboru z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Zboru, a także na wniosek Rady Okręgu lub Rady Kościoła.

2. Zasady organizacji i przebiegu Konferencji określa Regulamin Zboru.

3. Dla ważności obrad Konferencji Zboru wymagana jest obecność co najmniej 1/3 ogólnej liczby członków Zboru, chyba że Zasadnicze Prawo Wewnętrzne lub Regulamin Zboru wymaga wyższego quorum.

4. Konferencja Zboru podejmuje uchwały zwykłą większością głosów, chyba że Zasadnicze Prawo Wewnętrzne lub Regulamin Zboru wymaga wyższej większości.

5. Uchwały dotyczące obrotu majątkiem nieruchomym Zboru podejmuje się większością co najmniej 51% ogólnej liczby członków Zboru.

6. W obradach Konferencji Zboru mają prawo brać udział - z głosem doradczym - przedstawiciele Rady Okręgu lub Rady Kościoła.

Art. 18.

Rada Zboru jest organem wykonawczym Zboru. 

Art. 19.

Do właściwości Rady Zboru należy:

1) odpowiedzialność za biblijne nauczanie i duchowy rozwój Zboru,

2) kierowanie działalnością Zboru,

3) nadzorowanie i koordynowanie działalności agend Zboru,

4) zarządzanie majątkiem Zboru,

5) wykonywanie uchwał Konferencji Zboru,

6) reprezentowanie Zboru na zewnątrz,

7) inne zadania przewidziane Regulaminem Zboru.

Art. 20.

1. Radę Zboru tworzą osoby wybrane przez Konferencję Zboru w liczbie co najmniej 3, w tym Pierwszy Pastor Zboru będący członkiem Rady z urzędu.

2. Członkami Rady Zboru mogą być osoby, które:

1) ukończyły 21 lat,

2) posiadają pełną zdolność do czynności prawnych,

3) od co najmniej 3 lat są członkami Kościoła oraz odznaczają się wysokimi walorami duchowo-moralnymi.

3. Od zasady wyrażonej w ust. 2 można odstąpić jedynie w zakresie pkt. 1 w odniesieniu do połowy składu Rady Zboru.

4. Wyjątek określony w ust. 3 nie odnosi się do Przewodniczącego Rady Zboru.

5. Z warunku stażu członkowskiego określonego w ust. 2 pkt. 3 zwolnione są osoby będące kandydatami na członków Rady Zboru wpisanego do Rejestru Kościelnych Osób Prawnych nie dłużej niż przez 3 lata.

Art. 21.

1. Kadencja Rady Zboru trwa nie dłużej niż cztery lata.

2. Posiedzenia Rady Zboru zwołuje Przewodniczący Rady Zboru z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Rady Zboru.

3. Uchwały Rady Zboru zapadają zwykłą większością głosów w obecności więcej niż połowy składu Rady, chyba, że Regulamin Zboru wymaga wyższego quorum i wyższej większości.

4. Rada Zboru wybiera ze swojego składu Zastępcę Przewodniczącego Rady Zboru.

5. W posiedzeniach Rady Zboru mają prawo brać udział - z głosem doradczym - przedstawiciele Rady Okręgu lub Rady Kościoła.

IV. OKRĘGI KOŚCIOŁA

 

Art. 22.

1. Zbory Kościoła zorganizowane są w Okręgi Kościoła.

2. Okręg jest jednostką organizacyjną Kościoła powołaną do wspierania skupionych w nim Zborów, koordynacji ich działań oraz realizowania zadań wykraczających poza możliwości pojedynczego Zboru. 

Art. 23.

Okręg funkcjonuje w oparciu o Regulamin Okręgu przyjęty przez Konferencję Okręgu i zatwierdzony przez Radę Kościoła.

Art. 24.

1. Okręgi ustanawia, przekształca i znosi Krajowa Konferencja Kościoła na wniosek Rady Kościoła, określając ich nazwę oraz siedzibę.

2. O przynależności Zborów do danego Okręgu decyduje Rada Kościoła w porozumieniu z zainteresowanym Zborem i Okręgiem. 

Art. 25.

1. Organami Okręgu Kościoła są Konferencja Okręgu i Rada Okręgu.

2. Kadencja organów Okręgu trwa nie dłużej niż cztery lata.

Art. 26.

1. Konferencja Okręgu jest najwyższym organem Okręgu.

2. Konferencja Okręgu nie ma jurysdykcji nad Zborami Okręgu, chyba że Prawo stanowi inaczej.

3. Zborom posiadającym nie więcej niż 40 członków przysługuje dwóch delegatów do Konferencji Okręgu. Zborom posiadającym więcej niż 40 członków, przysługuje dwóch delegatów oraz po jednym delegacie na każdych 40 członków zboru.

4. Sposób wyboru delegatów do Konferencji Okręgu określa Regulamin Zboru.

Art. 27.

1. Do właściwości Konferencji Okręgu należy w szczególności:

1) ustalanie szczegółowych zadań Okręgu,

2) uchwalanie Regulaminu Okręgu,

3) czuwanie nad harmonijnym współdziałaniem pomiędzy Zborami Okręgu oraz ich duchownymi, wraz z prawem interwencji w sprawach konfliktowych,

4) powoływanie i odwoływanie przedstawiciela w Radzie Kościoła,

5) podejmowanie uchwał w sprawie obrotu majątkiem nieruchomym Okręgu.

2. Konferencja Okręgu zgłasza swojego przedstawiciela w Radzie Kościoła nowej kadencji nie później niż w dniu otwarcia Krajowej Konferencji Kościoła. Nie dotrzymanie terminu, o którym mowa w zd. 1 skutkuje utratą prawa powołania przedstawiciela w Radzie Kościoła na czas kadencji.

3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2 składane jest Komitetowi Organizacyjnemu Krajowej Konferencji Kościoła. Jeżeli powołanie przedstawiciela do Rady Kościoła nastąpiło w trakcie jej kadencji, zgłoszenie składa się Radzie Kościoła. Organ przyjmujący zgłoszenie bada, czy zgłoszony przedstawiciel spełnia warunki określone przez Prawo.

4. Do czasu przyjęcia przez Konferencję Okręgu Regulaminu Okręgu obowiązuje Ramowy Regulamin Okręgowy uchwalony przez Radę Kościoła. Okręg przedstawia Radzie Kościoła uchwalony przez siebie Regulamin Okręgu. Jeśli Regulamin Okręgu nie narusza Prawa, Rada Kościoła zatwierdza Regulamin. Regulamin wchodzi w życie z dniem zatwierdzenia.

Art. 28.

1. Konferencja Okręgu zwoływana jest co najmniej jeden raz do roku przez Radę Okręgu z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 Zborów Okręgu, a także na wniosek Rady Kościoła.

2. Zasady organizacji i przebiegu posiedzeń Konferencji określa Regulamin Okręgu.

3. Dla ważności obrad Konferencji Okręgu wymagana jest obecność co najmniej 1/2 jej składu, chyba że Prawo lub Regulamin Okręgu wymaga wyższego quorum.

4. Konferencja Okręgu podejmuje uchwały zwykłą większością głosów, chyba że Prawo lub Regulamin Okręgu wymaga wyższej większości.

5. Uchwały dotyczące obrotu majątkiem nieruchomym Okręgu podejmuje się większością co najmniej 2/3 składu Konferencji Okręgu.

6. W obradach Konferencji Okręgu ma prawo brać udział - z głosem doradczym - przedstawiciel Rady Kościoła. 

Art. 29.

Rada Okręgu jest organem wykonawczym Okręgu. 

Art. 30.

Do właściwości Rady Okręgu należy:

1) wykonywanie uchwał Konferencji Okręgu,

2) inicjowanie działań mających służyć Zborom i organizacjom Okręgu,

3) nadzorowanie i koordynowanie działalności afiliowanych przy Okręgu agend i organizacji,

4) opieka nad duchownymi w Okręgu,

5) zarządzanie majątkiem Okręgu,

6) reprezentowanie Okręgu na zewnątrz,

7) inne zadania przewidziane Regulaminem Okręgu.

Art. 31.

1. Rada Okręgu składa się z 3 do 7 członków wybranych przez Konferencję Okręgu.

2. Na czele Rady Okręgu stoi Przewodniczący Rady Okręgu wybrany przez Konferencję Okręgu z grona członków Rady Okręgu w odrębnym głosowaniu.

3. Obsługę kancelaryjną Rady Okręgu sprawuje Zbór Przewodniczącego Rady Okręgu, chyba że Regulamin Okręgu stanowi inaczej. 

Art. 32.

1. Posiedzenia Rady Okręgu zwołuje Przewodniczący Rady Okręgu co najmniej raz na pół roku z inicjatywy własnej lub na wniosek co najmniej 2 członków Rady Okręgu.

2. Uchwały Rady Okręgu zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej 2/3 składu Rady. W razie równego rozkładu głosów decyduje głos Przewodniczącego Rady Okręgu.

V. KOŚCIÓŁ JAKO CAŁOŚĆ

Art. 33.

Organami Kościoła jako całości są Krajowa Konferencja Kościoła, Rada Kościoła, Prezydium Rady Kościoła i Komisja Rewizyjna Kościoła.

Art. 34.

Krajowa Konferencja Kościoła określana dalej także jako „Konferencja Kościoła” jest najwyższym organem Kościoła. 

Art. 35.

1. Do właściwości Krajowej Konferencji Kościoła w szczególności należy:

1) uchwalanie Zasadniczego Prawa Wewnętrznego Kościoła i innych powszechnie obowiązujących w Kościele przepisów prawnych Kościoła,

2) przyjmowanie Wyznania Wiary Kościoła obowiązującego wszystkich jego członków,

3) dokonywanie wykładni norm Zasadniczego Prawa Wewnętrznego Kościoła i innych przepisów,

4) prawnych Kościoła, Wyznania Wiary Kościoła oraz rozstrzyganie kluczowych spraw dotyczących życia chrześcijańskiego,

5) wybór Przewodniczącego Rady Kościoła,

6) przyjmowanie sprawozdań z działalności Rady Kościoła.

2. Zasady zwoływania, organizacji i przebiegu obrad Konferencji Kościoła oraz wyborów Przewodniczącego Rady Kościoła i Komisji Rewizyjnej Kościoła określa uchwalony przez Konferencję Kościoła Regulamin Krajowej Konferencji Kościoła.

Art. 36.

Krajową Konferencję Kościoła stanowią:

1) delegaci Zborów Kościoła,

2) przewodniczący Rad Okręgów Kościoła,

3) członkowie Rady Kościoła,

4) byli przewodniczący Rady Kościoła,

5) rektorzy seminariów i szkół teologicznych Kościoła, jeżeli są członkami Kościoła,

6) przewodniczący Komisji Rewizyjnej Kościoła.

Art. 37.

1. Delegatami na Konferencję Kościoła mogą być osoby, które ukończyły 25 rok życia i są co najmniej od 5 lat członkami Zborów Kościoła.

2. Delegatów wybiera Konferencja Zboru w stosunku 1 delegat na 40 członków. Wybór kolejnego delegata przysługuje, jeżeli nadwyżka ponad wielokrotność liczby 40 wynosi co najmniej jedną osobę. Zborom posiadającym mniej niż 40 członków, przysługuje jeden delegat.

3. Z warunku stażu członkowskiego określonego w ust. 1 zwolnione są osoby będące kandydatami na delegatów Zboru, który jest wpisany do Rejestru Kościelnych Osób Prawnych nie dłużej niż 5 lat.

4. Mandat delegata zachowuje ważność przez okres jednej kadencji Rady Kościoła. Konferencja Zboru może w każdej chwili pozbawić delegata mandatu, wybierając jednocześnie w jego miejsce inną osobę. 

Art. 38.

1. Krajowa Konferencja Kościoła zwoływana jest przez Radę Kościoła co cztery lata i ma charakter wyborczy.

2. Krajowa Konferencja Kościoła może być też zwołana w każdym innym czasie przez Radę Kościoła z inicjatywy własnej, na wniosek co najmniej 1/4 ogólnej liczby zborów lub na wniosek Komisji Rewizyjnej Kościoła wyrażony w jednomyślnej uchwale. 

Art. 39.

1. Krajowa Konferencja Kościoła podejmuje uchwały zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania.

2. W sprawach Wyznania Wiary, Zasadniczego Prawa Wewnętrznego i Regulaminu Krajowej Konferencji Kościoła – Konferencja Kościoła podejmuje uchwały większością co najmniej 51% ogólnej liczby uprawnionych do głosowania.

3. Powszechnie obowiązujące przepisy prawne Kościoła inne niż Zasadnicze Prawo Wewnętrzne Konferencja Kościoła uchwala bezwzględną większością głosów przy obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania.

Art. 40.

1. W sprawach zastrzeżonych dla kompetencji Krajowej Konferencji Kościoła, wymagających podjęcia nie cierpiącej zwłoki decyzji, gdy zwołanie nadzwyczajnej Konferencji Kościoła natrafiałoby na poważne trudności, Rada Kościoła może rozpisać referendum.

2. Przedmiotem referendum nie może być zmiana Zasadniczego Prawa Wewnętrznego.

3. Referendum polega na udzieleniu przez Konferencje Zborów w formie uchwały pisemnej odpowiedzi na postawione przez Radę Kościoła pytania.

4. Wyniki referendum uważa się za wiążące, jeżeli co najmniej 2/3 ogólnej liczby Zborów odpowie na zadane pytania w jednorodny sposób.

Art. 41.

Rada Kościoła jest organem wykonawczym Kościoła jako całości. 

Art. 42.

Do właściwości Rady Kościoła należy:

1) wykonywanie uchwał Krajowej Konferencji Kościoła oraz składanie sprawozdań z ich wykonania,

2) reprezentowanie Kościoła jako całości i kierowanie jego bieżącą działalnością,

3) analizowanie funkcjonowania Kościoła jako całości i przedstawianie Konferencji Kościoła wniosków,

4) ustanawianie, przekształcanie i znoszenie kościelnych osób prawnych,

5) prowadzenie Rejestru Kościelnych Osób Prawnych oraz Rejestru Pastorów Kościoła,

6) zatwierdzanie, zawieszanie w czynnościach i odwoływanie pastorów oraz opieka nad nimi,

7) rozstrzyganie sporów pomiędzy Zborami, a także pomiędzy Zborami a osobami pełniącymi urzędy w Kościele,

8) powoływanie seminariów, szkół teologicznych i innych szkół ogólnokościelnych, powoływanie ich Rektorów spośród członków Kościoła i nadawanie im statutów,

9) wydawanie czasopisma ogólnokościelnego,

10) powoływanie, przekształcanie i znoszenie Komisji przy Radzie Kościoła,

11) zarządzanie majątkiem Kościoła jako całości,

12) sporządzanie rocznego szczegółowego sprawozdania finansowego w terminie do 30 kwietnia następnego roku kalendarzowego,

13) uchwalanie Regulaminu Rady Kościoła i Regulaminu Prezydium Rady Kościoła,

14) nadawanie statutów jednostkom organizacyjnym nabywającym osobowość prawną na podstawie art. 6 Ustawy.

Art. 43.

1. Rada Kościoła składa się z:

a. Przewodniczącego Rady Kościoła wybranego na kadencję Rady Kościoła przez Krajową Konferencję Kościoła, spośród kandydatów będących pastorami, którzy przedstawili program rozwoju Kościoła,

b. członków wybranych przez Konferencje Okręgów - po jednym przedstawicielu z każdego Okręgu. Członek wybrany przez Konferencję Okręgu może kandydować na funkcję Przewodniczącego Rady Kościoła.

2. Członkiem Rady Kościoła może zostać osoba będąca członkiem Zborów Kościoła co najmniej od 10 lat i sprawująca co najmniej 7 lat funkcje w organach Zboru, Okręgu lub Kościoła.

3. Przewodniczący Rady Kościoła może sprawować swą funkcję nie dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.

4. W przypadku wyboru przedstawiciela Okręgu, o którym mowa w ust. 1, na funkcję Przewodniczącego Rady Kościoła, Konferencja Okręgu ma prawo wybrać nowego przedstawiciela.

5. Rada Kościoła wybiera ze swego składu Wiceprzewodniczącego Rady Kościoła.

6. W przypadku wakatu na stanowisku Przewodniczącego Rady Kościoła jego funkcję przejmuje Wiceprzewodniczący Rady Kościoła pełniąc ją do końca kadencji, w której został wybrany.

7. Kadencja Rady Kościoła trwa 4 lata i liczy się ją od dnia wyboru Przewodniczącego Rady Kościoła.

8. Posiedzenia Rady Kościoła zwołuje Przewodniczący Rady Kościoła z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Rady Kościoła.

9. Uchwały Rady Kościoła zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej 1/2 ogólnego składu Rady. W razie równego rozkładu głosów decyduje głos Przewodniczącego Rady Kościoła.

10. Szczegółowe postępowanie w Radzie Kościoła określa uchwalony przez nią Regulamin Rady Kościoła.

Art. 44.

1. Prezydium Rady Kościoła składa się z Przewodniczącego Rady Kościoła oraz Wiceprzewodniczącego Rady Kościoła i 2 członków powoływanych i odwoływanych przez Przewodniczącego Rady Kościoła spośród członków Rady Kościoła.

2. Prezydium Rady Kościoła zarządza bieżącymi sprawami Kościoła w okresie miedzy posiedzeniami Rady Kościoła i składa przed Radą Kościoła sprawę ze swojej działalności.

3. Zasady zwoływania i tryb postępowania w Prezydium Rady Kościoła określa Regulamin Rady Kościoła. 

Art. 45.

1. Do właściwości Komisji Rewizyjnej Kościoła należy kontrola działalności Kościoła jako całości, Okręgów Kościoła, Zborów Kościoła oraz innych kościelnych jednostek organizacyjnych pod względem jej zgodności z Prawem, określonymi w Prawie regulaminami i uchwałami Krajowej Konferencji Kościoła, a także badanie prawomocności referendum.

2. Komisja składa sprawozdanie z kontroli działalności finansowej i gospodarczej Kościoła jako całości i przedstawia je Krajowej Konferencji Kościoła z wnioskiem co do absolutorium dla ustępującej Rady Kościoła.

Art. 46.

1. Komisja Rewizyjna Kościoła składa się z 5 członków wybranych przez Krajową Konferencję Kościoła spośród osób spełniających kryteria określone w art. 43 ust. 2 i nie będących członkami Rady Kościoła. Szczegółowe zasady wyboru członków Komisji określa uchwała, o której mowa w art. 35 ust. 2.

1a. W przypadku gdy liczba kandydatów do Komisji Rewizyjnej Kościoła jest mniejsza niż wskazana w ust. 1 Krajowa Konferencja Kościoła wybiera Komisję Rewizyjną Kościoła w pomniejszonym składzie.

1b. Komisja Rewizyjna Kościoła nie może liczyć mniej niż 3 członków.

2. Krajowa Konferencja Kościoła wybiera także dwóch zastępców członka Komisji Rewizyjnej.

3. Kadencja Komisji jest tożsama z kadencją Rady Kościoła.

4. Członkowie Komisji wybierają spośród siebie Przewodniczącego, Zastępcę Przewodniczącego i Sekretarza.

5. Posiedzenia Komisji Rewizyjnej Kościoła zwołuje jej Przewodniczący z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Komisji.

6. Uchwały Komisji zapadają zwykła większością głosów przy obecności co najmniej 50 procent ogólnego składu Komisji.

7. Szczegółowe zasady działania Komisji określa regulamin uchwalony przez Krajową Konferencję Kościoła.

VI. URZĘDY W KOŚCIELE 

 

Art. 47.

1. Duchownymi Kościoła są pastorzy, misjonarze, diakoni i wikariusze.

2. Duchowny powinien reprezentować wysokie biblijne kwalifikacje duchowe, moralne i intelektualne dając rękojmię prawidłowego wykonywania zadań duszpasterskich i misyjnych, posiadający dogłębną znajomość Pisma Świętego. 

Art. 48.

1. Pastor jest duchownym ordynowanym.

2. Pastorem może zostać mężczyzna, będący członkiem Kościoła, po ukończeniu 25 roku życia, z co najmniej 6-letnim członkostwem w Zborach Kościoła, po spełnieniu wymagań określonych w uchwale, o której mowa w art. 50 ust. 4 i po zdaniu egzaminu kościelnego przeprowadzonego przez Radę Kościoła. W uzasadnionych przypadkach Rada Kościoła może zaliczyć na poczet wymaganego stażu członkowskiego w Zborach Kościoła członkostwo w innym Kościele.

3. Pastora powołuje oraz odwołuje Zbór w drodze uchwały Konferencji Zboru większością co najmniej 3/4 głosów przy obecności co najmniej 51% ogólnej liczby członków Zboru. Powołując pastora Zbór zawiera umowę określającą warunki jego posługi w Zborze, której wzór określi Rada Kościoła.

4. W ciągu 14 dni od dnia wyboru pastora Zbór zgłasza ten wybór do Rady Kościoła, która na piśmie może wyrazić sprzeciw w ciągu 30 dni od daty wpływu zgłoszenia. W przypadku, gdy Rada Kościoła nie wniesie sprzeciwu, pastora wpisuje się do Rejestru Pastorów Kościoła.

5. Ordynacji na urząd pastora dokonuje dwóch pastorów działających z upoważnienia Rady Kościoła.

6. Pastorowi szczególnie zasłużonemu w pracy duszpasterskiej Konferencja Zboru może przyznać tytuł prezbitera, według kryteriów określonych w uchwale Rady Kościoła.

7. Duchowni posiadający w dniu wejścia w życie Prawa status prezbitera uzyskują tytuł prezbitera z mocy prawa. 

Art. 49.

1. Dyscyplinarne odwołanie pastora ze sprawowanego urzędu może nastąpić z ważnych powodów, zwłaszcza, gdy nastąpiło uchybienie wymogom przewidzianym w art. 47 ust. 2, w szczególności, gdy głosi nauki sprzeczne z Pismem Świętym i przyjętymi w Kościele zasadami wiary lub gdy jego postawa powoduje rozłamy w Zborze.

2. Odwołanie pastora, o którym mowa w ust. 1 następuje na mocy uchwały Konferencji Zboru lub Rady Kościoła.

3. Od uchwały Konferencji Zboru, o której mowa w ustępie poprzedzającym, przysługuje odwołanie do Rady Kościoła w terminie jednego miesiąca od chwili otrzymania decyzji na piśmie.

4. Od uchwały podjętej przez Radę Kościoła odwołanie nie przysługuje.

5. Pastor odwołany dyscyplinarnie ze sprawowanego urzędu zostaje wykreślony z Rejestru Pastorów Kościoła.

Art. 50.

1. Misjonarz jest duchownym nieordynowanym spełniającym posługi we współpracy z pastorami Zboru.

2. Misjonarza powołuje i odwołuje Konferencja Zboru.

3. Rada Kościoła lub Rada Okręgu może powołać misjonarza z własnej inicjatywy, dokonując wprowadzenia go w obowiązki.

Art. 51.

1. Diakon jest duchownym nieordynowanym spełniającym posługi we współpracy z pastorami Zboru.

2. Diakona powołuje i odwołuje Konferencja Zboru.

3. Wprowadzenia w urząd diakona dokonuje Rada Zboru.

Art. 52.

1. Wikariusz jest duchownym nieordynowanym, przygotowującym się do pełnienia urzędu pastora.

2. Wikariusza powołuje Zbór w sposób określony Regulaminem Zboru.

3. Szczegółowe zasady odbywania wikariatu określa Rada Kościoła w drodze uchwały.

Art. 53.

1. Powołując duchownego odpowiedni organ – Rada Zboru, Rada Okręgu bądź Rada Kościoła – spisuje z nim umowę pełnienia służby (wokację).

2. Do służby duchownego nie stosują się zasady kodeksu pracy.

3. Duchowny jest wynagradzany, a także korzysta z urlopu wypoczynkowego, zdrowotnego lub przeznaczonego na dokształcanie, na zasadach określonych w wokacji.

Art. 54.

1. Wraz z ukończeniem 65 roku życia duchowny przechodzi na emeryturę.

2. Zbór może powierzyć emerytowanemu duchownemu dalsze sprawowanie funkcji duszpasterskiej.

 

VII. SPRAWY MAJĄTKOWE KOŚCIOŁA

 

Art. 55.

1. Za zobowiązania kościelnych osób prawnych nie odpowiada inna kościelna osoba prawna ani Kościół jako całość.

2. W szczególnych przypadkach, gdy przemawiają za tym względy słuszności, kościelna osoba prawna może podjąć decyzję przejęcia w całości lub w części zobowiązań innej kościelnej osoby prawnej.

Art. 56.

Niedozwolony jest taki obrót majątkiem kościelnych osób prawnych, którego celem jest uszczuplenie majątku kościelnego.

Art. 57.

1. Przed zawarciem transakcji sprzedaży, zamiany, darowizny lub obciążenia nieruchomości będącej własnością kościelnej osoby prawnej, osoba ta zgłasza do Rady Kościoła zamiar dokonania transakcji.

2. W ciągu 30 dni od daty wpływu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, Rada Kościoła może wyrazić pisemny sprzeciw, który uniemożliwia zawarcie transakcji.

Art. 58.

Wystąpienie osób fizycznych ze wspólnoty Kościoła nie upoważnia do udziału w majątku kościelnych osób prawnych oraz organizacji baptystycznych.

 

VII A. OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH, REJESTRY KOŚCIELNE

 

Art. 58 A

1. Kościół przetwarza dane osobowe w związku z pełnionymi funkcjami wynikającymi z prawa wewnętrznego, korzystając przy tym z autonomii oraz niezależności gwarantowanej w szczególności przez art. 25 ust. 5 i art. 53 ust. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. oraz przez Ustawę z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Kościół jako całość oraz jego osoby prawne i inne jednostki organizacyjne przestrzegają powszechnie obowiązujących przepisów prawa dotyczącego ochrony danych osobowych niesprzecznych z prawem wewnętrznym Kościoła oraz jego doktryną objętymi konstytucyjnie gwarantowaną autonomią i niezależnością Kościoła.

3. Pojęcie „administrator” oznacza kościelną osobę prawną lub inną kościelną jednostkę organizacyjną, która samodzielnie lub wspólnie z innymi ustala cele i sposoby przetwarzania danych osobowych, powołaną zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego Kościoła.

4. Przetwarzanie danych osobowych przez administratorów, w tym szczególnych kategorii danych osobowych określonych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa, w tym dotyczących przekonań religijnych, jest niezbędne do realizacji celów i funkcji Kościoła wynikających z prawa wewnętrznego.

5. Kościół odnosi się z szacunkiem do prawa do prywatności członków Kościoła, osób znajdujących się we wspólnocie Kościoła i innych osób, których dane są przetwarzane, zapewniając im uprawnienia oraz procedury jego dochodzenia.

6. Ujawnianie danych osobowych podmiotom innym niż osoby prawne i pozostałe jednostki organizacyjne Kościoła wymaga zgody osoby, której dane dotyczą.

7. Prawo do bycia zapomnianym nie obowiązuje w zakresie danych niezbędnych do realizowania celów i wykonywania funkcji Kościoła wynikających z prawa wewnętrznego, w tym danych zawartych w rejestrach kościelnych, jak również gdy przechowywanie takich danych wynika z przepisów prawa.

8. Organem nadzorczym w zakresie przetwarzania danych jest Inspektor Danych Osobowych. Inspektor Danych Osobowych powoływany jest przez Krajową Konferencję Kościoła na czteroletnią kadencję. Inspektor w zakresie wypełniania swoich zadań i wykonywania swoich uprawnień działa w sposób w pełni niezależny. W przypadku wakatu na stanowisku Inspektora Danych Osobowych jego obowiązki do najbliższej Krajowej Konferencji Kościoła pełni osoba powołana przez Radę Kościoła.

9. Każda osoba, której dane dotyczą, ma prawo zwrócić się do Inspektora Danych Osobowych jeżeli sądzi, że przetwarzanie danych osobowych jej dotyczących narusza przepisy o ochronie danych osobowych.

10. Od rozstrzygnięcia Inspektora Danych Osobowych przysługuje odwołanie do Komisji Rewizyjnej Kościoła.

11. Rozstrzyganie w sprawach dotyczących ochrony danych osobowych w części objętej konstytucyjnymi gwarancjami autonomii i niezależności Kościoła nie podlega jurysdykcji innych organów niż Kościoła.

12. Szczegółowy regulamin ochrony danych osobowych uchwala Rada Kościoła.

 

Art. 58 B

1. Kościelne osoby prawne oraz inne jednostki organizacyjne Kościoła prowadzą rejestry kościelne niezbędne do realizowania celów i wykonywania funkcji Kościoła wynikających z prawa wewnętrznego

2. Rejestrami kościelnymi są w szczególności: Rejestr Członków Zboru, Księga Małżeństw, Rejestr Pastorów Kościoła, Rejestr Delegatów na Krajową Konferencję Kościoła, Rejestry Delegatów na Konferencje Okręgów, Rejestry Cmentarne.

3. Wzory rejestrów kościelnych określa Rada Kościoła w drodze uchwały.

 

VIII. PRZEPIS KOŃCOWY

 

Art. 59.

Przepisy niniejszej uchwały wchodzą w życie w terminie określonym w uchwale Międzykonferencyjnego Zjazdu Delegatów Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 października 2005 r. - przepisy wprowadzające Zasadnicze Prawo Wewnętrzne Kościoła i inne przepisy prawne Kościoła.

Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania
Dz. U.  Nr 26, poz. 319 / 2000 r.

 


Sejm Rzeczypospolitej Polskiej:

    * wykonując postanowienia Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej o wolności sumienia i wyznania,

 

    * nawiązując do godnej trwałego szacunku i kontynuacji tradycji tolerancji i wolności religijnej oraz potwierdzającej ją współpracy Polaków różnych wyznań i światopoglądów w rozwoju i pomyślności Ojczyzny,

 

    * uznając historyczny wkład kościołów i innych związków wyznaniowych w rozwój kultury narodowej oraz krzewienie i umacnianie podstawowych wartości moralnych,

 

    * kierując się zasadami zawartymi w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych, Akcie Końcowym Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz Deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyeliminowaniu wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji z powodów religijnych lub przekonań,

 

    * umacniając warunki do czynnego i równoprawnego uczestnictwa obywateli w życiu publicznym i społecznym, bez względu na ich stosunek do religii, stanowi, co następuje:

DZIAŁ I

Wolność sumienia i wyznania

 

Art. 1.

1. Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu obywatelowi wolność sumienia i wyznania.

2. Wolność sumienia i wyznania obejmuje swobodę wyboru religii lub przekonań oraz wyrażania ich indywidualnie i zbiorowo, prywatnie i publicznie.

3. Obywatele wierzący wszystkich wyznań oraz niewierzący mają równe prawa w życiu państwowym, politycznym, gospodarczym, społecznym i kulturalnym.

 

Art. 2. Korzystając z wolności sumienia i wyznania obywatele mogą w szczególności:

 

  1)  tworzyć wspólnoty religijne, zwane dalej "kościołami i innymi związkami wyznaniowymi", zakładane w celu wyznawania i szerzenia wiary religijnej, posiadające własny ustrój, doktrynę i obrzędy kultowe,

  2)  zgodnie z zasadami swojego wyznania uczestniczyć w czynnościach i obrzędach religijnych oraz wypełniać obowiązki religijne i obchodzić święta religijne,

  2a) należeć lub nie należeć do kościołów i innych związków wyznaniowych,

  3)  głosić swoją religię lub przekonania,

  4)  wychowywać dzieci zgodnie ze swoimi przekonaniami w sprawach religii,

  5)  zachowywać milczenie w sprawach swojej religii lub przekonań,

 6)  utrzymywać kontakty ze współwyznawcami, w tym uczestniczyć w pracach organizacji religijnych o zasięgu międzynarodowym,

  7)  korzystać ze źródeł informacji na temat religii,

  8)  wytwarzać i nabywać przedmioty potrzebne do celów kultu i praktyk religijnych oraz korzystać z nich,

  9)  wytwarzać, nabywać i posiadać artykuły potrzebne do przestrzegania reguł religijnych,

  10) wybrać stan duchowny lub zakonny,

 11) zrzeszać się w organizacjach świeckich w celu realizacji zadań wynikających z wyznawanej religii bądź przekonań w sprawach religii,

  12) otrzymać pochówek zgodny z wyznawanymi zasadami religijnymi lub z przekonaniami w sprawach religii.

 

Art. 3.

1. Uzewnętrznianie indywidualnie lub zbiorowo swojej religii lub przekonań może podlegać jedynie ograniczeniom ustawowym koniecznym do ochrony bezpieczeństwa publicznego, porządku, zdrowia lub moralności publicznej albo podstawowych praw i wolności innych osób.

2. Korzystanie z wolności sumienia i wyznania nie może prowadzić do uchylania się od wykonywania obowiązków publicznych nałożonych przez ustawy.

3. Ze względu na przekonania religijne lub wyznawane zasady moralne obywatele mogą występować o skierowanie ich do służby zastępczej, na zasadach i w trybie określonych w ustawie o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Korzystanie z tego prawa wymaga złożenia oświadczenia w sprawie przekonań religijnych lub wyznawanych zasad moralnych.

 

Art. 4.

1. Prawo określone w art. 2 pkt 2 oraz prawo do posiadania i korzystania z przedmiotów potrzebnych do uprawiania kultu i praktyk religijnych przysługują również osobom:

  1)  pełniącym służbę wojskową lub zasadniczą służbę w obronie cywilnej,

  2)  przebywającym w zakładach służby zdrowia i opieki społecznej oraz dzieciom i młodzieży na krajowych koloniach i obozach organizowanych przez instytucje państwowe,

  3)  przebywającym w zakładach karnych, poprawczych i wychowawczych oraz aresztach śledczych, ośrodkach przystosowania społecznego oraz schroniskach dla nieletnich.

2. Sposób realizacji uprawnień określonych w ust. 1 regulują odrębne ustawy oraz przepisy wydane na ich podstawie.

 

Art. 5. Obywatele mają prawo do swobodnego świadczenia na rzecz kościołów i innych związków wyznaniowych oraz instytucji charytatywno-opiekuńczych.

 

Art. 6.

1. Nikt nie może być dyskryminowany bądź uprzywilejowany z powodu religii lub przekonań w sprawach religii.

2. Nie wolno zmuszać obywateli do niebrania udziału w czynnościach lub obrzędach religijnych ani do udziału w nich.

 

Art. 7.

1. Cudzoziemcy przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej korzystają z wolności sumienia i wyznania na równi z obywatelami polskimi.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do bezpaństwowców.

Dz. U. Nr 130 / 24 lipca 2003 r.
Tekst ujednolicony po zmianie z 12 czerwca 2003 r.

Wybrane przepisy z ww. ustawy, dotyczące ślubów kościelnych ze skutkami w prawie cywilnym.

Art. 1.
[Zawarcie małżeństwa]
 

§ 1. Małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni złożą przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego oświadczenia, że wstępują ze sobą w związek małżeński.
 
§ 2. Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa. Gdy zostaną spełnione powyższe przesłanki, małżeństwo uważa się za zawarte w chwili złożenia oświadczenia woli w obecności duchownego.

§ 3. Przepis paragrafu poprzedzającego stosuje się, jeżeli ratyfikowana umowa międzynarodowa lub ustawa regulująca stosunki między państwem a kościołem albo innym związkiem wyznaniowym przewiduje możliwość wywołania przez związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu tego kościoła albo innego związku wyznaniowego takich skutków, jakie pociąga za sobą zawarcie małżeństwa przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego.

§ 4. Mężczyzna i kobieta, będący obywatelami polskimi przebywającymi za granicą, mogą zawrzeć małżeństwo przed konsulem lub przed osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula.

Art. 4.
[Zaświadczenie]

§ 1. Osobom zamierzającym zawrzeć małżeństwo w sposób określony w art. 1 § 2 i 3 kierownik urzędu stanu cywilnego wydaje zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa oraz treść i datę złożonych przed nim oświadczeń w sprawie nazwisk przyszłych małżonków i ich dzieci.

§ 2. Zaświadczenie traci moc po upływie trzech miesięcy od dnia jego wydania.

Art. 8.

[Obowiązki duchownego]
 

§ 1. Duchowny, przed którym zawierany jest związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego, nie może przyjąć oświadczeń przewidzianych w art. 1 § 2 - bez uprzedniego przedstawienia mu zaświadczenia twierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa, sporządzonego przez kierownika urzędu stanu cywilnego.

§ 2. Niezwłocznie po złożeniu oświadczeń, o których mowa w § 1, duchowny sporządza zaświadczenie stwierdzające, że oświadczenia zostały złożone w jego obecności przy zawarciu związku małżeńskiego podlegającego prawu wewnętrznemu kościoła albo innego zwizku wyznaniowego. Zaświadczenie to podpisują duchowny, małżonkowie i dwaj pełnoletni świadkowie obecni przy złożeniu tych oświadczeń.

§ 3. Zaświadczenie, o którym mowa w § 2, wraz z zaświadczeniem sporządzonym przez kierownika urzędu stanu cywilnego na podstawie art. 41 § 1 duchowny przekazuje do urzędu stanu cywilnego przed upływem pięciu dni od zawarcia małżeństwa; nadanie jako przesyłki poleconej w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z przekazaniem do urzędu stanu cywilnego. [1] Jeżeli zachowanie tego terminu nie jest możliwe z powodu siły wyższej, bieg terminu ulega zawieszeniu przez czas trwania przeszkody.

Art. 10.
[Wiek, unieważnienie małżeństwa]

§ 1. Nie może zawrzeć małżeństwa osoba nie mająca ukończonych lat osiemnastu. Jednakże z ważnych powodów sąd opiekuńczy może zezwolić na zawarcie małżeństwa kobiecie, która ukończyła lat szesnaście, a z okoliczności wynika, że zawarcie małżeństwa będzie zgodne z dobrem założonej rodziny.

Uchwała
Międzykonferencyjnego Zjazdu Delegatów Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP
z dnia 3 maja 1997 r. w sprawie małżeństwa i rodziny

Kościół Chrześcijan Baptystów - świadomy kryzysu moralności i osłabienia autorytetu małżeństwa i rodziny w naszym społeczeństwie:

1. Uznaje Boskie pochodzenie instytucji małżeństwa, jako trwałego związku mężczyzny z kobietą (Mt 19,5-6; 1 Mojż 2,22-24), który przerwać może dopiero śmierć współmałżonka (1 Kor 7,39; Rz 7,2-3).

2. Uznaje małżeństwo osoby wierzącej (odrodzonej) z niewierzącą (nieodrodzoną) za niezgodne z wolą Bożą (2 Kor 6, 14-15; 1 Kor 7, 39b.16; Ef 5,21-25; 1 Pt 3,7; 1 J 2,15), z wyjątkiem sytuacji opisanej w 1 Kor 7,12-14.

3. Uznaje rozwód za niezgodny z wolą Bożą w stosunku do małżeństwa (Mal 2,13-16; 1 Kor 7,10-11.27a), możliwy zaś tylko w dwóch przypadkach opisanych w Mt 19,9 oraz 1 Kor 7,15. Powtórne małżeństwo jest możliwe po śmierci współmałżonka (1 Kor 7,39b).

4. Uznaje współżycie seksualne przedmałżeńskie i pozamałżeńskie za grzech cudzołóstwa lub wszeteczeństwa (2 Mojż 20,14.17; 3 Mojż 18,20; 20,10; Gal 5,19.21c).

5. Uznaje świętość życia seksualnego w małżeństwie, mającego na względzie zarówno prokreację, jak i satysfakcjonujące dopełnienie miłości małżeńskiej (1 Mojż 1,28; 2,23-24; Prz 5,18-19; Kazn 9,9; 5 Mojż 24,5; 1 Kor 7,3-5).

6. Uznaje prawo małżonków do planowania rodziny (1 Mojż 1,28) według własnego sumienia (Dz 24,16; Tyt 1,15), dopuszczając stosowanie zarówno metod naturalnych, jak i środków antykoncepcyjnych - z wyjątkiem tych, które powodują wczesne poronienie (1 Kor 7,4-6; 2 Mojż 20,13).

7. Uznaje aborcję za grzech - złamanie przykazania: "Nie zabijaj" (2 Mojż 20,13; Jak 2,11).

8. Uznaje praktyki homoseksualne (1 Mojż 18,20; 19,4-5; 3 Mojż 18,22; 20,13; Rz 1,25-28) oraz inne zboczenia seksualne za grzech.

Stanowisko Rady Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP w sprawie dokumentu pt.
" Chrzest - sakrament jedności. Deklaracja Kościołów w Polsce na progu Trzeciego Tysiąclecia"


Rada Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej po wnikliwym zapoznaniu się z dokumentem opracowanym przez Komisję do Spraw Dialogu pomiędzy Konferencją Episkopatu Polski a Polską Radą Ekumeniczną (zwanym dalej: Dokumentem) poświęconym zagadnieniom chrztu, przedkłada oficjalne stanowisko Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP w tej sprawie.

Rada docenia wysiłek Komisji włożony w przygotowanie Dokumentu mającego otwierać nowy rozdział w stosunkach między Kościołami w Polsce w związku ze zbliżającym się nowym Millenium. Polscy baptyści pragną ze wszystkimi wyznawcami Jezusa Chrystusa radować się i wyrażać wdzięczność Bogu za dwa tysiące lat ery chrześcijańskiej i w duchu jedności z naśladowcami Pana wkroczyć w Trzecie Tysiąclecie. Wszystkie inicjatywy służące temu, o ile odbywają się w duchu posłuszeństwa Słowu Bożemu są godne uznania i poparcia, także ze strony baptystów.

 

Liczne są podstawy jedności pomiędzy szczerymi wyznawcami Zbawiciela. Wielce pożądane by było, gdyby pośród nich był i chrzest (ust. 4 Dokumentu), który według Nowego Testamentu jest jeden, tak jak jest tylko jeden Pan i jedna wiara, do wyznawania których jesteśmy wezwani przez słowo apostolskie (Ef 4:5). Jednakowoż, zdaniem baptystów sprawą najwyższej wagi jest poszukiwanie naprzód zgody chrześcijan co do głębszej, bo konstytutywnej podstawy jedności, jaką jest duchowy, przemieniający czyn Boga w człowieku, dokonywany za sprawą ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana. Wspólne rozumienie tej prawdy otworzy i ułatwi drogę do wspólnego rozumienia roli Kościoła, w tym i ustanowień Pańskich (sakramentów), a pośród nich i chrztu.

 

Uznając podniesione w dokumencie prawdy mówiące o Bożym ustanowieniu chrztu i nakazie Pańskim, by go udzielać (ust. 1) przy użyciu wody w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego oraz utożsamiając się ze stwierdzeniem, iż Duch Święty działa w życiu ludzi przed chrztem, w czasie chrztu i po chrzcie (ust. 3), baptyści nie znajdują podstaw w Piśmie Świętym, które jest dla nich najwyższą normą wiary i życia, by za Dokumentem powiedzieć, że chrzest posiada walory sprawcze określone w ust. 2 i 4.

 

Naszym zdaniem to nie chrzest w wodzie wciela w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, wprowadza w Nowe Przymierze, jest wyjściem z niewoli, pierwotnie jednoczy ochrzczonego z Chrystusem i Jego ludem (Kościołem), daje uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, obmywa z grzechu, oświeca, jest nowonarodzeniem, przyobleczeniem w Chrystusa, odnowieniem przez Ducha i wyzwoleniem. Te wielkie dzieła dzieją się za sprawą niewidzialnego działania Słowa i Ducha w wierzącym, które dokonuje się nie z woli człowieka a z woli Boga (J 1:12-13) i to niezależnie od jakiegokolwiek czynu z naszej strony i Kościoła, w tym także niezależnie od chrztu (Ga 3:5). Trójjedyny Bóg, "który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy" (1 Tm 2:4) zanurza ufnie wierzącego w Chrystusie, a co zatem idzie, w Jego śmierć, wiąże go z Nim, usprawiedliwia (Rz 3:21nn), odpuszcza grzech i wprowadza do nowego życia (Rz 6:2-14; Kol 1:13-14), czyni dzieckiem Bożym (Rz 8:14-17), jednoczy z Kościołem czyli wspólnotą odrodzonych ludzi wszechczasów. Dokonuje to sam suwerenny czyn Boga, który może, choć nie musi, posługiwać się w tym procesie Kościołem, jego sługami i obrzędami. W odpowiedzi na Dokument trzeba zwłaszcza podkreślić w świetle danych nowotestamentowych - tak opisów sprawowania chrztu, jak i nauki na jego temat - jest jasne, że opisywane dzieła Boże w człowieku mają miejsce nie w następstwie chrztu, za jego sprawą, lecz jako warunek chrztu, rzeczywistość go poprzedzająca i warunkująca (Dz 2:38; Dz 8; Dz 9; Dz 10:47-48; Dz 16:31-33). Metaforyczny język Nowego Testamentu użyty do opisu wielkiej rzeczywistości duchowej przemiany - odrodzenia chrześcijanina, nawiązujący zresztą niekiedy i do praktykowanego przecież w Kościele apostolskim chrztu (zanurzenia), nie może być brany literalnie (np. obmycie przez Słowo, przyobleczenie w Chrystusa) i nie można zeń wywodzić zbyt daleko idących wniosków powodujących przypisywanie chrztowi cech i skutków, których Słowo Boże z nim nie wiąże.

 

Chrzest według nauki biblijnej, której baptyści chcą się wiernie trzymać, jest ustanowieniem Pańskim, mającym na celu wyrażać doświadczenie przez indywidualnego wyznawcy Pana, Bożego cudu przemiany grzesznika w człowieka odrodzonego czyli chrześcijanina. Ma to być akt następczy w stosunku do tej przemiany jako jej świadectwo, publiczne wyznanie, potwierdzenie, znak, skierowana do Boga przez chrzczonego prośba o dobre sumienie (1 P 3:21). Sam akt chrztu nie posiada bezpośrednich walorów sprawczych nowego życia - sprawcą jest suwerenny Bóg, zaś chrzest ma stanowić symboliczną i zewnętrzną manifestację tego, co realnie i wewnętrznie dokonało się w jestestwie osoby odrodzonej przez Słowo i Ducha (J 3:5 por. Ef 5:26 i Tt 3:5). Inaczej mówiąc chrzest traci swój walor, gdy poddawana jest mu osoba, która nie stała się wcześniej uczestnikiem nowego życia. W stosunku do niej chrzest nie może spełnić swojej funkcji - nie ma on bowiem o czym zaświadczyć, co potwierdzić i co manifestować. Chrzest jest przeto obrzędem dla chrześcijan - ludzi odrodzonych i co za tym idzie nie może być uznawany za warunek życia wiecznego (por. Mk 16:16; Łk 23:43) - warunkiem takim nie jest bowiem w świetle Pisma Świętego nic prócz ufnej i konsekwentnej, owocującej dobrym życiem, wiary w Chrystusa (Ef 2:8-10; Ga 2:16; por. Jk 2:17).

Baptyści nie znajdują podstaw w Piśmie Świętym, by zgodzić się z przyjętym w Dokumencie założeniem, iż chrzest może być udzielany każdej bez różnicy osobie. Wychodząc od nowotestamentowej zasady zbawienia z łaski przez wiarę (np. Ef 2:8), z naciskiem podkreślamy i głosimy, że chrztu można udzielać tylko i wyłącznie osobom świadomie, własnowolnie i ufnie wierzącym Panu. Tylko takie osoby przychodziły w okresie objętym Nowym Testamentem do chrztu - dotyczy to także przypadków tzw. chrztów całych domów (stosowne teksty biblijne dowodzą, iż wszyscy wówczas ochrzczeni świadomie "weselili się, że uwierzyli w Boga" - Dz 16:34, "słuchali, uwierzyli i przyjmowali chrzest" - Dz 18:8). Udzielanie chrztu osobom, które nie wierzą bo nie chcą lub nie są w stanie przyjąć tej postawy (jak w przypadku niemowląt), jest naszym zdaniem niedopuszczalnym naruszeniem ustanowienia Pańskiego. Do chrztu wolno zatem dopuścić tylko i wyłącznie ludzi, którzy uwierzyli (Mk 16:16). A zatem chrzest bez osobistej wiary jest zwykłym, nie posiadającym zbawczego charakteru, obrzędem.

 

Baptyści doceniają fakt, że pośród dopuszczanych przez Dokument form udzielania chrztu wskazano zanurzenie w wodzie, nie mogą jednak uznać innych sposobów sprawowania tego ustanowienia jako niezgodnych z nowotestamentową praktyką, ustaloną przez Pana i Jego apostołów. Tylko pełne zanurzenie w wodzie czyni zadość symbolice tego obrzędu i jest jego znakiem. Optymalnie ilustruje podstawowy przekaz ustanowienia chrztu: zanurzenie wierzącego w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa oraz w Niego samego. Dane nowotestamentowe dopuszczają tylko taki sposób praktykowania tego ustanowienia. Z Biblii dowiadujemy się, że chrzczono tam, gdzie "było dużo wody" (J 3:23), stąd, żeby go udzielić trzeba było "zejść do wody" (Dz 8:38), a po chrzcie Jezus "wyszedł z wody" (Mk 1:10).

Baptyści wierzą, iż z woli Pana, który jest twórcą obu ewangelicznych ustanowień (sakramentów), Biblia wyraźnie określa podstawowe cechy chrztu i Wieczerzy Pańskiej. Tak jak Wieczerza jest prawdziwą Wieczerzą tylko wtedy, gdy jest sprawowana pod dwiema postaciami i udzielana osobom doń duchowo przygotowanym, tak też chrzest jest chrztem nowotestamentowym tylko wtedy, gdy udzielany jest 1) właściwej osobie, 2) we właściwej formie, i 3) przy właściwym rozumieniu jego skutków. Biblijne kryteria spełnia wyłącznie chrzest udzielany przez całkowite zanurzenie w wodzie, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego osobie szczerze wierzącej w Jezusa Chrystusa, pokutującej ze swoich grzechów i pragnącej żyć nowym życiem na znak uprzedniego wejścia na tę drogę. Tylko taki chrzest jest "jednym chrztem", o którym mówi nauka apostolska. Właściwe zrozumienie istoty Kościoła oraz powaga tego ustanowienia Pańskiego wymagają, by go wiernie przestrzegać we wszystkich jego aspektach.

 

Potwierdzając swą wolę dalszego zacieśniania wspólnoty z innymi szczerymi wyznawcami Chrystusa, Rada Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP z żalem musi stwierdzić, iż obecny stan uzgodnień w sprawie chrztu wyrażony w Dokumencie, ze względu na zarysowane powyżej wymogi Słowa Bożego, nie może być uznany przez nasz Kościół, w związku z czym nie może on stać się sygnatariuszem przedmiotowego Dokumentu.

 

Rada Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP